คิดจะพัก-แสงแดดอ่อนๆ ของเย็นวันเสาร์สาดส่องผ่านกระจกบานใหญ่ของลิโด้ แสงสะท้อนกับพื้นหินอ่อนสีขาวสะอาดตา เสียงเพลงบรรเลงเบาๆ ดึงดูดให้ฉันก้าวเท้าเข้าไปในสถานที่แห่งนี้ สถานที่ที่เต็มไปด้วยความทรงจำอันแสนล้ำค่าในวัยเด็ก
ลิโด้ ไม่ได้เป็นเพียงโรงหนังเก่าแก่ แต่มันคือสัญลักษณ์ของสยามสแควร์ในยุคทอง ยุคที่วัยรุ่นจากทั่วทุกสารทิศหลั่งไหลมาเพื่อพบปะสังสรรค์ แลกเปลี่ยนความคิด ช้อปปิ้ง และดูหนัง
ฉันนึกย้อนไปถึงสมัยเด็ก ยุคที่ยังไม่มีสมาร์ทโฟน ไม่มีอินเตอร์เน็ต ความบันเทิงของเรามีเพียงการอ่านหนังสือ ฟังเพลง ดูหนัง และที่สำคัญคือการมาสยามสแควร์
ลิโด้คือจุดหมายปลายทางหลักของเรา เราชอบมาดูหนังที่นี่ ชอบบรรยากาศคึกคัก ชอบเดินเล่นในสยามสแควร์ ชอบกินอาหารอร่อยๆ ชอบซื้อของที่ระลึก
ทุกครั้งที่มาลิโด้ ฉันจะรู้สึกเหมือนได้หลุดไปอยู่อีกโลกหนึ่ง โลกที่เต็มไปด้วยสีสัน โลกที่เต็มไปด้วยความฝัน โลกที่เต็มไปด้วยความสุข
วันนี้ ลิโด้อาจไม่ใช่โรงหนังที่โด่งดังเหมือนสมัยก่อน แต่เสน่ห์ของมันยังคงอยู่ เสียงเพลงเก่าๆ กลิ่นอายอดีต ยังคงอบอวลอยู่ภายในสถานที่แห่งนี้
ฉันเดินไปที่ชั้นสอง มองดูร้านค้าต่างๆ ที่เรียงรายอยู่ ร้านขายเสื้อผ้า ร้านขายของเล่น ร้านขายของสะสม ร้านอาหาร ร้านกาแฟ แต่ละร้านมีเอกลักษณ์เฉพาะตัว ดึงดูดให้ฉันอยากเข้าไปดู
ฉันแวะร้านขายของเก่า มองดูของสะสมต่างๆ ที่วางเรียงรายอยู่ มีทั้งตุ๊กตา โปสเตอร์ หนังสือการ์ตูน ของเล่นโบราณ แต่ละชิ้นล้วนมีเรื่องราว มีความทรงจำ
ฉันหยิบตุ๊กตาหมีตัวเล็กขึ้นมาดู ตุ๊กตาหมีตัวนี้คล้ายกับตุ๊กตาหมีที่ฉันเคยมีตอนเด็ก ความทรงจำในอดีตไหลกลับมาอีกครั้ง ฉันนึกถึงวันเวลาที่เล่นกับตุ๊กตาหมีตัวนี้นึกถึงความสุขที่ฉันเคยมี
ฉันวางตุ๊กตาหมีลงอย่างเบามือ ยิ้มให้กับความทรงจำอันแสนล้ำค่า
ฉันเดินออกจากร้านขายของเก่า มองดูผู้คนที่เดินผ่านไปมา มีทั้งเด็ก วัยรุ่น วัยทำงาน แต่ละคนต่างมีจุดหมายปลายทางของตัวเอง
สยามสแควร์อาจไม่ใช่ศูนย์กลางของวัยรุ่นเหมือนสมัยก่อน แต่มันยังคงเป็นสถานที่ที่เต็มไปด้วยชีวิตชีวา เต็มไปด้วยความฝัน เต็มไปด้วยความหวัง
ฉันยืนมองลิโด้อีกครั้ง รู้สึกขอบคุณสถานที่แห่งนี้ที่ทำให้ฉันได้รำลึกถึงอดีต ได้รำลึกถึงความทรงจำอันแสนล้ำค่า
ลิโด้ ไม่ได้เป็นเพียงโรงหนังเก่าแก่ แต่มันคือสัญลักษณ์ของยุคสมัย สัญลักษณ์ของความทรงจำ สัญลักษณ์ของสยามสแควร์
