คิดจะพัก-แสงแดดยามเช้าสาดส่องผ่านหลังคาสังกะสี สะท้อนกับผิวน้ำในคลองบางกอกน้อย เสียงเรือหางยาวแล่นผ่าน สร้างคลื่นเล็กๆ ซัดเข้าฝั่ง ชุมชนบ้านบาตรเริ่มตื่นจากภวังค์ เหล่าพ่อค้าแม่ค้าเริ่มจัดเตรียมสินค้า เด็กๆ วิ่งเล่นอย่างสนุกสนาน ท่ามกลางบรรยากาศอบอุ่นของชุมชนเก่าแก่
แก๊งเพื่อนซี้ 4 คน ต้น พิม ฟ้า และเนส กำลังมุ่งหน้าไปยังชุมชนบ้านบาตร ต้นเป็นคนเสนอไอเดียนี้ขึ้นมา เขาเคยได้ยินเรื่องราวเกี่ยวกับชุมชนนี้มามากมาย บ้างก็ว่าเป็นแหล่งรวมของเหล่าช่างฝีมือ บ้างก็ว่ามีเรื่องน่าสนใจซ่อนอยู่
เมื่อพวกเขามาถึง ก็รู้สึกทึ่งกับบรรยากาศของชุมชน บ้านเรือนไม้เก่าแก่เรียงรายริมคลอง ผู้คนยิ้มแย้มแจ่มใส ต้อนรับพวกเขาอย่างเป็นมิตร ต้นชักชวนเพื่อนๆ เดินชมชุมชน เริ่มจากบ้านของลุงช่างทำบาตร ชายชราใจดีสาธิตวิธีการทำบาตรอย่างละเอียดพวกเขายืนมองด้วยความงุนงง แต่ก็อดตื่นเต้นกับบรรยากาศไปไม่ได้
หลังจากนั้น พวกเขาเดินต่อไปยังบ้านของป้าขายขนมไทย กลิ่นหอมของขนมลอยมาแตะจมูก พวก เขาเลือกซื้อขนมมาลองชิมอย่างละนิดละหน่อย และ เรียนรู้วิธีการทำขนมไทยแบบดั้งเดิม นั่งคุยกับป้า ฟังเรื่องราวความเป็นมาของชุมชน
ยามบ่ายแสงแดด สาดส่องลงมาที่สถานีรถไฟบางกอกน้อย สถานที่อันเก่าแก่ เต็มไปด้วยเรื่องราวมากมาย เสียงหวูดรถไฟดังก้อง สร้างความคึกคักให้กับบรรยากาศ บนชานชาลา กลุ่มเด็กวัยรุ่นสี่คน กำลังยืนมองไปรอบๆ ด้วยความตื่นเต้น
“โอ้โห สถานีรถไฟบางกอกน้อย นี่มันเก่าแก่กว่าที่คิดอีกนะ” พิม พูดขึ้นด้วยความทึ่ง
“จริงด้วย เหมือนหลุดเข้ามาในยุคโบราณเลย” ต้น เพื่อนสนิทของพิม พูดเสริม
“ว่าแต่พวกเรามาทำอะไรที่นี่กันนะ?” ฟ้า เพื่อนอีกคน ถามด้วยความสงสัย
“ก็มาตามรอยคู่กรรมไง!” เนส เพื่อนคนสุดท้าย ตอบอย่างกระตือรือร้น
“คู่กรรมเหรอ?” พิม ถามกลับ
“ใช่ๆ นิยายในตำนานไง ที่โกโบริ กับ อังศุมาลิน เจอกันครั้งแรกบนรถไฟสายใต้” เนส อธิบาย
“อ๋อ จำได้แล้ว!” พิม ร้องอ๋อ
“เอาล่ะ! ไปกันเถอะ!” ต้น พูดพร้อมกับชูแผนที่ในมือ
แก๊งเพื่อนซี้ทั้งสี่ เริ่มออกเดินทางตามรอยคู่กรรม เริ่มจากจุดที่โกโบริ ลงจากรถไฟ พวกเขาเดินตามรอยเท้าตัวละคร ผ่านจุดต่างๆ ของสถานี
“ตรงนี้แหละ ที่โกโบริ เจอกับ อังศุมาลิน ครั้งแรก!” เนส พูดอย่างตื่นเต้น
“โอ้โห โรแมนติกสุดๆ” ฟ้า พูดด้วยน้ำเสียงฝัน
พิม พยักหน้า
พวกเขาเดินต่อไปยังจุดต่างๆ ของสถานี จินตนาการถึงเรื่องราวในนิยาย
“ตรงนี้แหละ ที่โกโบริ กับ อังศุมาลิน ลาก่อนกัน” เนส พูดด้วยน้ำเสียงเศร้า
“สงสาร ยุพดี จัง” ฟ้า พูด
“แต่สุดท้าย พวกเขาก็กลับมาเจอกันนะ” ต้น พูดปลอบ
“จริงด้วย! ดีใจแทนอังศุมาลินกับ โกโบริ สุดๆ” พิม พูด
แก๊งเพื่อนซี้ เดินเล่นถ่ายรูป เก็บความประทับใจ
“สนุกมากเลยนะ” พิม พูด
“จริงด้วย ได้ความรู้ และความสนุกไปพร้อมกัน” ต้น พูด
“นี่แหละ เสน่ห์ของการตามรอยวรรณกรรม” เนส พูด
“ไว้โอกาสหน้า มาตามรอยเรื่องอื่นกันอีกนะ” ฟ้า พูด
“โอเค ไปกันเถอะ!” ต้น พูด
แก๊งเพื่อนซี้ทั้งสี่ เดินออกจากสถานีรถไฟบางกอกน้อย
“ขอบคุณสำหรับทริปนี้มากนะ” พิม พูด
“ขอบคุณเช่นกันนะ” ต้น พูด
“ไว้ไปเที่ยวกันอีกนะ” เนส พูด
“แน่นอน!” ฟ้า พูด
พวกเขาโบกมือลาสถานีรถไฟบางกอกน้อย เก็บความทรงจำดีๆ ไว้กับตัว พร้อมกับมิตรภาพที่แน่นแฟ้นยิ่งขึ้น
